تمبک در فرهنگ های مختلف و با گذشت زمان نام های جالب و قابل ذکری گرفته است که این نام ها عبارت اند از :
.دمبر 2. دمبرک 3. تبنگ 4. تبنک 5. تبنک 6. تبنک 7. تنبيک 8. تنبوک 9. تنتک10. خنبک 11. خمبک 12. خمک 13. دمل 14. دمبال 15. دمبلک يا دنبلک 16.خوراژاک 17. خمچک 18. تمبک 19. دنبک 20. تنبک 21. دمبک 22. تبنگ 23. ضرب
که در برخی از فرهنگ های مختلف تمبک به معنی دف نیز آمده است.
در لغت نامه ی دهخدا :،(( آوازی را گویند بلند و تند مانند صدای ناقوس)).
(( آواز بلند و تیز مثل آواز و زنگ و صدای ناقوس))
((به معنی دف و دهل هم آمده))
(( به معنی دف و دهل و تنبک نیز آمده که بازیگران نوازند))

علت به کار بردن نام(( تمبک)) این است که چون در هنگام نواختن تمبک دوصدای اصلی آن ، یکی صدای (تم) و یکی صدای (بک) میدهد به این ترتیب نام تمبک را انتخاب کردند البته نا گفته نماند که تنبک هم گفته میشود.
از میان سازهای ضربی موسیقی ایران تنبک کاملترین سازی است که تاکنون ساخته شده و آن را از گل پخته و چوب می سازند.
این ساز از دو قسمت کلی و استوانه ای شکل تشکیل شده، قسمت اول( بالا و هنگام نواختن) به قطر تقریبی 25 تا 30 سانتی متر و به طول 45 سانتی متر،؛
که سطح بالائی آن پوست کشیده شده و در پائین به قسمت دوم متصل شده است و این قسمت عبارت است از استوانه باریکتری که در انتها

( پائین) کمی گشادتر شده و به دهانه ای باز منتهی گشته است. جنس تمبک معمولی از چوب است.
تمبک به منظور نواختن به طور افقی روی ران نوازنده نشسته قرار می گیرد و او دست چپ خود را در بالا و دست راست را در کنار راست تمبک قرار می دهد و با انگشتان، نرمه و تمام دست خود بر قسمت های مختلف( مرکز، میان، کنار) پوست می کوبد.
صوت تمبک بدون ارتفاع معین است.
از آنجا که وسیله کوبیدن روی ساز انگشتان انسان است و این وسیله قادر است بر روی تمبک ریزه کاری و شیرین کاری های فراوان اعمال کند می توان از آن به عنوان تکنواز استفاده های شایان و جالب کرد.
نقش همنوازی در این ساز نه فقط همراهی ساز یا آواز و تامین و نگهداری ضرب موسیقی است بلکه طی 25 سال اخیر به ابتکار حسین تهرانی و همکاری دیگران ارکستری مرکب از گروه تمبک نوازان تشکیل شده قطعه هائی اجرا کرده اند.

ساختمان تمبک:
1) پوست       2) دهانه ی بزرگ               3) تنه                   4) نفیر (گلو)                   5) دهانه ی کوچک